Een zwetende menigte als energiebron
De grote hal van Amsterdam Science Park 909 was afgelopen donderdag onherkenbaar. Waar normaal studenten boven hun laptops gebogen zitten, klonk nu een diepe techno-beat. Voor de jaarlijkse ‘UEI Finals’ – de eindexpositie van de faculteiten Design en Engineering – hadden studenten een deel van het atrium omgebouwd tot een mini-club.
Het doel was niet om te feesten, maar om te meten. Centraal stond het project Voltaic-Vibe, een afstudeerproject van een interdisciplinair team dat een gewaagde vraag stelde: Kunnen we de kinetische energie en lichaamswarmte van duizenden festivalgangers oogsten om de verlichting van het evenement te voeden?
Het prototype: Tussen haute couture en hardware
“Festivals draaien vaak nog op vervuilende dieselaggregaten,” legt vierdejaars student Industrial Design, Lucas van der Laan, uit. Hij schreeuwt bijna om boven de muziek uit te komen. “Wij wilden een ‘closed loop’ energiesysteem maken. Je danst, je wekt stroom op, de lampen gaan aan. Hoe harder je danst, hoe feller het licht.”
Het team ontwikkelde een bodysuit verweven met piëzo-elektrische vezels (die beweging omzetten in stroom) en thermo-elektrische generatoren (die profiteren van het temperatuurverschil tussen de hete huid en de koelere lucht).
Visueel was het resultaat indrukwekkend. Het pak, gemaakt van gerecycled neopreen en zilveren geleidende draden, zag eruit als iets uit een sciencefictionfilm. Maar de live-demonstratie legde genadeloos de kloof tussen theorie en praktijk bloot.
De realiteit van de dansvloer: Kabelbreuk en comfort
Tijdens de test, waarbij een professionele danser het prototype op de proef stelde, gingen de LED-strips die aan het pak gekoppeld waren inderdaad branden. Een gejuich ging op in de zaal. Maar na twaalf minuten intensief bewegen, begon het licht te flikkeren en viel uiteindelijk uit.
Wat bleek? Zweet. De grootste vijand van elektronica.
“We hadden de sensoren waterdicht gemaakt, maar we hadden geen rekening gehouden met de condensatie binnenin de behuizing van de accu-pack,” gaf teamlid en elektrotechnicus Sarah El-Fassi toe tijdens de Q&A-sessie na afloop. “Bovendien klaagde de danser dat de bedrading bij de oksels schuurde. Het is technisch een wonder, maar ergonomisch een martelwerktuig.”
Het publiek, bestaande uit investeerders, familieleden en scouts van de Technische Universiteit Delft, waardeerde de eerlijkheid. “Innovatie is rommelig,” merkte een gastdocent op. “Als het de eerste keer perfect werkt, heb je waarschijnlijk niet genoeg risico genomen.”
Kritiek uit de modewereld
Ook vanuit esthetisch oogpunt was er kritiek. Een jury van de Amsterdam Fashion Institute (AMFI), die was uitgenodigd om de design-kant te beoordelen, was streng. Ze vonden het ontwerp te “technocratisch” en weinig modieus. “Niemand gaat dit dragen op Lowlands als het eruitziet als een medisch hulpmiddel,” luidde het oordeel.
Het leidde tot een verhitte discussie over de rol van design: moet het dienend zijn aan de technologie, of moet de technologie onzichtbaar zijn? Het is precies dit soort wrijving die UEI probeert te faciliteren door bèta- en alfa-studenten in één ruimte te dwingen.
Een onverwachte toepassing
Ondanks de kinderziektes is er interesse voor Voltaic-Vibe, maar niet vanuit de festivalwereld. Een vertegenwoordiger van een bedrijf in veiligheidskleding zag potentie voor havenwerkers in de Rotterdamse haven. “Niet om lampjes te laten branden,” zei hij, “maar om sensoren te voeden die de gezondheid van werknemers monitoren in afgelegen gebieden.”
Voor rector Willem van Naaldwijk is de avond geslaagd. Terwijl de schoonmakers de confetti en gesprongen zekeringen van de vloer vegen, kijkt hij tevreden. “Vanavond hebben we geen enkel probleem opgelost,” zegt hij glimlachend. “Maar we hebben wel tien nieuwe, betere vragen ontdekt. Dat is academische vooruitgang.”
De ‘UEI Finals’ expositie is nog tot 30 juni te bezoeken in de centrale hal. Bezoekers worden gewaarschuwd: raak de prototypes niet aan, sommige draden zitten misschien nog los.
Leave a Reply