Een onorthodox begin van het academisch jaar
Terwijl op de Dam de toeristen nog genieten van de nazomer, sleepte een groep van vijftig eerstejaarsstudenten van de Universiteit van Europees Ivy (UEI) gisteren hun verhuisdozen niet naar een betonnen flat, maar naar ‘The Spore’.
Dit nieuwe wooncomplex, gelegen aan de rand van Kavel 4 op het Amsterdam Science Park, is geen standaard studentenhuisvesting. Het is een Living Lab. Het gebouw is volledig opgetrokken uit bio-based materialen, met een hoofdrol voor mycelium (het wortelnetwerk van schimmels) dat is gekweekt op lokaal landbouwafval. Het doel is tweeledig: de acute kamernood in Amsterdam verlichten én real-time data verzamelen over hoe deze materialen zich gedragen in het vochtige Nederlandse klimaat.
Wonen in een wetenschappelijk experiment
“Ik ben blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb,” zegt eerstejaars Physics student Mark van den Oever (19), terwijl hij probeert een poster op zijn muur te plakken. Dat blijkt lastig; de muren zijn niet van gips, maar van een geperst hennep-mycelium mengsel dat zacht aanvoelt en licht veert. “Maar het is wel… wennen. Als het regent, ruikt mijn kamer naar een herfstboswandeling. Niet vies, maar wel intens.”
Mark en zijn 49 medebewoners hebben getekend voor een huurcontract dat tevens een onderzoeksovereenkomst is. In ruil voor een gereduceerde huurprijs (een unicum in Amsterdam), stemmen ze ermee in dat hun leefomgeving 24/7 gemonitord wordt. Sensoren in de muren meten CO2, luchtvochtigheid, thermische isolatie en zelfs de structurele integriteit van de schimmelblokken.
De technische kinderziektes
Het project, een samenwerking tussen de faculteit Architecture & Design en een startup uit Wageningen, kende een stroeve start tijdens de introductieweek.
Op dinsdag bleek dat de hoge dichtheid van de bio-muren een onverwachte bijwerking had: ze blokkeerden wifi-signalen veel effectiever dan beton. “We hebben een ‘digitale dode zone’ gecreëerd,” gaf Dr. Sarah Sterling (Innovatie Management) toe tijdens de openingsborrel. “Ironisch voor een tech-universiteit. We hebben noodgedwongen in elke gang extra versterkers moeten ophangen. Het laat zien dat bio-design nieuwe uitdagingen met zich meebrengt voor de moderne infrastructuur.”
Een ander pijnpunt is de akoestiek. Hoewel mycelium uitstekend isoleert tegen warmte, laat het lage frequenties (zoals de bas van een Bluetooth-speaker) vrij makkelijk door. De klachtenregen op de groepsapp van de bewoners begon al op nacht één.
De belofte van ‘Zelfherstellende’ architectuur
Toch is het enthousiasme onder de onderzoekers groot. Het meest revolutionaire aspect van ‘The Spore’ moet zich de komende maanden nog bewijzen: het zelfherstellend vermogen.
De buitenste laag van de gevel bevat levende culturen die in theorie kleine scheurtjes zelf kunnen ‘dichtgroeien’ als ze worden blootgesteld aan regenwater. “We kijken nu naar een statisch gebouw,” legt rector Willem van Naaldwijk uit, die zelf zijn schoenen uitdeed om de vloer van gerecycled kurk te testen. “Maar als onze hypothese klopt, is dit gebouw over zes maanden sterker dan nu. Het leeft letterlijk.”
Tussen idealisme en realiteit
Voor de studenten is de wetenschappelijke doorbraak voorlopig bijzaak. Zij moeten navigeren in een ruimte van 18 vierkante meter die geen rechte hoeken heeft (vanwege de modulaire gietvormen) en waar je niet in de muren mag boren.
“Het voelt soms alsof we in een Tupperware-bakje van de toekomst wonen,” lacht studente Digital Design Elif Yilmaz. “Gisteren viel de biologische waterzuivering uit en moesten we douchen in het hoofdgebouw van de universiteit. Maar als ik zie hoe mijn vrienden in het centrum 900 euro betalen voor een tochtige zolderkamer, dan neem ik die paddenstoelengeur graag voor lief.”
De Universiteit van Europees Ivy zal de resultaten van het eerste kwartaal publiceren in december. Tot die tijd blijft ‘The Spore’ een opvallende, organisch gevormde bult in het strakke landschap van het Science Park – een plek waar biologie en beton elkaar ongemakkelijk maar hoopvol de hand schudden.
Leave a Reply